Musicfrom.nl

Bluegrass is de countryvariant waarbij akoestisch gespeeld wordt en oorspronkelijk één gitaar vervangen is door een 5-snarige banjo. Later werd de bezetting ook nog uitgebreid met mandoline. De traditie van deze "huiskamermuziek" wil dat de liedjes van generatie op generatie gingen en bewerkt werden naar eigen inzicht. Daardoor zijn er invloeden te horen van traditionele country, blues, jazz, cajun en zydeco en invloeden uit de volksmuziek van de Britse en Ierse eilanden, die de immigranten meenamen.

De Nederlandse bluegrassband Blue Grass Boogiemen, een stel enthousiaste veertigers, speelt deze karakteristieke Amerikaanse muziek en heeft zojuist zijn eerste cd afgeleverd. Op de cd staan twee eigen nummers, de andere liedjes zijn bewerkte covers uit vervlogen tijden. De opening is meteen erg raak: een vlot lekker weggespeeld stuk dat de sfeer van kampvuren en nostalgie oproept. Er wordt uitzonderlijk goed gespeeld en gezongen. De kenmerkende zang van bluegrass is close-harmony en dat doet deze band prima! Typische mannenonderwerpen zoals auto’s, vrouwen en geld verdienen vinden in verschillende tertsen de weg naar vlotte melodieën. Het is een genot om te luisteren naar de snelle rifjes, de melancholische klanken en de meeslepende zang. Favoriet is het nummer ‘Woman Let Me Sing You A Song’, dat in ’65 is gemaakt door Lefty Frizzell. Timing luistert nauw bij bluegrass en ook daarin blijken de heren capabel te zijn. Als, met de nadruk op áls, er iets aan te merken valt op de zang, is het soms wat overdreven gebruik van twang. Een ander minpuntje is dat nergens duidelijk wordt waarom deze titel voor de cd gekozen is. “Who’s Afraid Of The Boogiemen” geeft toch minstens te denken en het antwoord blijven de heren jammer genoeg schuldig.

De cd komt met een boekje waarin de leden van de band uitleggen waar een nummer vandaan komt en wat er aan bewerkt is. Het is in interviewvorm geschreven en da’s leuk. Zo leer je meteen iets over de geschiedenis en de coryfeeën van deze muzieksoort. Het valt dan ook op dat de band het uitstekend doet in Amerika. Helaas heeft Europa een ander ‘bluegrassklimaat’. Er wordt hier eigenlijk nooit zo heel enthousiast over countrymuziek geschreven, maar dat is heel erg ten onrechte. Deze band is bijzonder en daar mag best meer aandacht voor zijn.

Het allerlaatste nummer op de cd, 'Allen Road', is een hommage aan de vader van de bluegrass: Bill Monroe. De schrijver van dit lied – Arnold Lasseur - had zichzelf tot doel gesteld Bill minstens eenmaal te ontmoeten in zijn leven en dat is gelukt. Hoewel het geheel in de traditie past van de bluegrass is dit nummer wel uniek, niet in de laatste plaats omdat het helemaal instrumentaal is. Bluegrass wordt ook wel de jazz van de country genoemd en dat is juist hier erg goed te horen. Het thema gaat als het ware van hand tot hand en iedere speler geeft er zijn eigen invulling aan. Een mooie afsluiter van een heel mooie cd.